Shint eer ge begint.
Ik heb er mijn shinnen op gezet.
Of de shin van het leven.
Ja ik hou van woordspelingen maar deze raken wel de kern van het verhaal.
Mijn geest heeft, nagedacht over en bepaald om, Aikido te gaan doen en heeft er zo zijn zinnen op gezet. Bij elkaar kan je dat zien als de zin van het leven.
Je kan je dan afvragen of dit het alleen is waarom je Aikido zou beoefenen. In mijn geval niet. Bij mij spelen ook de ervaringen mee die ik beleef. Dat kunnen hele kleine concrete dingen zijn maar ook hele grote ongrijpbare en toch zo natuurlijk.
Denk bijvoorbeeld aan een schouder die vast zit en waarbij de arm niet voldoende achter je rug gedraaid kan worden, na een aantal lessen weer voldoende kan bewegen. Tuurlijk speelt mee dat beweging in het algemeen helpt maar ben van mening dat de Ki hier een grote rol speelt. Een grotere ervaring was “de onbuigbare arm”. Ja ik heb een gezonde terughoudendheid om alles te geloven maar toen mij dit getoond werd en ik het zelf ervoer was het toch grotendeels doorslaggevend.
Andere mooie aspecten zijn de rust die het geeft, de afwezigheid van competitie en het feit dat het niet zo agressief is als andere sporten. Mijn vroegere ervaring met Judo was al bepalend voor het feit dat ik geen vechtsport wilde doen. Schaken en dammen zijn leuk maar zijn ook geen alternatief, Aikido dus wel. De rust kan ik ook wel gebruiken. Waar rust vroeger mijn eerste natuur was (misschien wel eens iets te veel) ben ik dat min of meer verloren door de waan van de dag en via invloeden van de maatschappij. De ommekeer is hiermee ingezet. Ik merk ook dat door de rust die ik mijn geest geef, als ik deze even “uitschakel”, ik een oefening natuurlijker kan uitvoeren.
Kortom Aikido geeft mij veel voldoening en plezier, ik had er eigenlijk nog eerder mee mogen beginnen. Echter, misschien speelt het mee dat ik het vroeger minder nodig had en nu wel, dat het lot (mijn shin) dit heeft bepaald. Hopelijk slaat de vonk over naar mijn kinderen. Dat zou ik wel leuk vinden. We zullen zien.
Bas
