Sssst! niet verder vertellen!
Ik ben een sneltrein, een sprinter, een turbo, een aan adhd grenzende stuiterende persoonlijkheid met kenmerken van hoog sensitiviteit met een brein die sneller en anders werkt dan bij de gemiddelde mensen om mij heen. Ik ben geneigd te reageren voor mijn brein de beslissing heeft genomen. Een soort Lucky Luke van de snelle gedachtes en reacties.
En zoals ook in deze, heeft elk nadeel zijn voordeel. Erg handig bijvoorbeeld in mijn baan als theatermaker, entertainer, presentator en trainingsacteur. Maar voordat je deze voordelen kan benutten, moet je de nadelen onder ogen durven zien. Of regelmatig ondervinden dat jouw manier van reageren niet altijd aansluit bij die van je omgeving en dat dit weer zijn invloed heeft op jouw ontwikkeling. Dus kwam er bij mij een moment waarbij ik stappen moest gaan nemen in hoe ik daar mee omga in het dagelijks leven.
Via vele wegen kwam Aikido steeds weer op mijn pad. Astrologie, numerologie, wijze raadsheren en dames en zelfs mijn spiritueel begeleiders hadden mij al vele malen ingefluisterd, dat Aikido wel eens een van de wegen zou kunnen zijn die mijn wandeling door het leven zou veraangenamen.
Nu 2 ½ jaar later trainend voor mijn 3e kyu kan ik niets anders, dan dankbaar zijn dat ik de stap heb genomen om Aikido te gaan beoefenen. En met name dan de vorm die Aikido Yuishinkai onderricht.
Aikido heeft mij geleerd om bewuster naar mijzelf te kijken.
De technieken en de manier waarop wij die beoefenen, geven mij inzichten, die ik ook in mijn dagelijks leven implementeer en probeer toe te passen.
Dat de weg ernaar toe, belangrijker is dan waar deze weg eindigt.
Dat geest het lichaam moet sturen en niet andersom.
Dat Ki zo’n prachtig mooie universele kracht is waar zoveel uit te halen valt.
Dat ik na 2 ½ jaar misschien wel met steeds meer plezier naar de trainingen ga.
En dat wil wat zeggen voor een persoon als ik die normaliter 6 hobby’s tegelijk beoefent en meestal na 3 maanden het leuke er al af had gestuiterd.
En ik ben zeer zeker gegroeid in het vinden van mijn rust (vraag maar aan mijn vrouw).
En zo kan ik nog wel even doorgaan, want elke keer als ik iets leer, besef ik me dat ik steeds weer aan het begin sta van alles wat er nog te leren valt (filosofisch niet?).
Anyway, eigenlijk begrijp ik niet waarom er relatief gezien maar zo weinig mensen zijn die Aikido beoefenen. Het zou verplicht moeten worden!
Voor elke raadsvergadering, 1e of 2e kamer debat, conferentie of wat dan ook, even een uurtje of twee Aikido-en met zijn allen.
Dan zou de wereld er een stuk mooier gaan uitzien!
Of moeten wij als Aikido Yuishinkai beoefenaars juist blij zijn dat niet iedereen dit komt te weten…?
Sssst!!! Niet verder vertellen hoor….
Straks staan we met zijn 18 miljoenen op de mat!
Paul Groeneveld
